دررفتگی مفصل شانه(چپ و راست) بر اثر وارد شدن ضربه به بازو و کتف

مفصل شانه متحرک‌ترین مفصل بدن است. این مفصل می‌تواند در جهات متعددی بچرخد. این مزیت همچنین شانه را به یک مفصل راحت برای از جا در رفتن تبدیل می‌کند. یک در رفتگی جزئی (از جا در رفتن جزئی) به این معنی است که انتهای بالایی استخوان بازو (هومروس) بصورت جزئی از کاسه (گودی مفصل) خارج می‌شود. یک از جا در رفتگی کلی به این معنی است که که انتهای بالایی این استخوان به طور کامل از کاسه خارج می‌شود. هر دوی در رفتگی جزئی و کلی باعث ایجاد درد و ناپایداری در شانه می‌شوند. هرگاه شانه از جا در رفت، آن را یا با دست در مطب دکتر و یا در بیمارستان به جای خود برگردانید یا اگر آن را با جراحی مداوا کرده‌اید ممکن است به منظور توانبخشی به یک فیزیوتراپیست نیاز داشته باشید.

علت‌های در رفتگی شانه

---

یک ضایعه تروماتیک مانند ضربه خوردن شانه یا زمین افتادن، شایع‌ترین عامل از جا در رفتن شانه برای اولین بار است. از جا در رفتگی بوجود آمده، تقریباً همیشه به سمت جلو است که در آن سر استخوان بازو از داخل کاسه و به سمت جلوی بدن خارج می‌شود.از جا در رفتن شانه در بیشتر موارد در نوجوانان و مردان جوان و در سن بیست سالگی‌شان اتفاق می‌افتد چرا که آنها در این مقطع سنی تمایل به انجام فعالیت‌های فیزیکی دارند که خطر از جا در رفتن را افزایش می‌دهد، مانند انجام یک ورزش پر برخورد مانند هاکی یا فوتبال. ورزش‌هایی که پتانسیل برخوردهای متعدد و شدید را دارند مانند ژیمناستیک یا اسکی، همچنین می‌توانند خطر از جا در رفتن شانه را بالا ببرند. جدا از ورزش، تصادفات جاده‌ای و سقوط کردن‌ها اغلب از عوامل در رفتگی شانه هستند. یک حمله صرع یا برق گرفتگی نیز می‌تواند در حالی که ماهیچه‌های جلوی شانه با قدرت منقبض می‌شوند، باعث از جا در رفتگی شانه به عقب (به سمت پشت بدن) شود. از جا در رفتن شانه همچنین یکی از عواقب رایج بعد از تصادف است که در نتیجه  فلج شدن یک سمت از بدن ایجاد می‌شود.

علائم در رفتگی شانه

---

علائمی که باید دنبالش بود، عبارتند از:

• تغییر شکل
• تورم
• بی‌حسی
• ضعف
• سوزش

گاهی اوقات در رفتگی شانه ممکن است باعث پارگی رباط‌ها یا تاندون‌ها در شانه یا آسیب به عصب می‌شود. مفصل شانه می‌تواند به سمت جلو، عقب یا پایین جابجا شود. یکی از انواع رایج در رفتگی شانه زمانی است که شانه به سمت جلو (ناپایداری جلویی) بلغزد. این بدین معنی است که انتهای بالایی استخوان بازو به سمت جلو حرکت کرده و از گودی خود خارج شود. این حالت ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که بازو در موقعیت پرت کردن چیزی است.

راه های تشخیص در رفتگی شانه

---

افراد معمولاً دررفتگی شانه را بصورت آنی تشخیص می‌دهند، چرا که این مشکل اغلب بصورت ناگهانی و در نتیجه یک آسیب رخ می‌دهد که در آن، شخص یک حس “پراندن” و به دنبال آن درد شانه و/یا ناتوانی در حرکت دست را خواهد داشت. اکثر دررفتگی‌ها از نوع دررفتگی به سمت جلو است – که در آنها انتهای بالایی استخوان بازو از گودی خود به سمت جلوی بدن خارج می‌شود – و تشخیص آنها به نسبت دقیق است. گرچه یک نوع کمیاب از دررفتگی شانه بصورت مکرر توسط متخصصان نادیده گرفته می‌شود. تشخیص دررفتگی شانه بصورت معمول شامل بررسی سابقه پزشکی و تست فیزیکی است. آزمایشات تصویربرداری ممکن است همچنین بمنظور تأیید نتیجه تشخیص انجام شود.

سابقه پزشکی

طی بخش سابقه پزشکی آزمایش، متخصص از بیمار سؤالاتی راجع به موارد زیر خواهد پرسید:

• حادثه‌ای که باعث بروز آسیب شد
• علائم، و اینکه آسیب حاصله چگونه فعالیت فرد را تحت تأ ثیر قرار می‌دهد
• سابقه پزشکی و سابقه هر گونه آسیب مرتبط با شانه‌ یا درمان

اگر از جا دررفتگی اخیراً کاهش پیدا کرده است (استخوان بازو به گودی خود بازگشته است)، متخصص ممکن است بخواهد بداند که آیا این کار به صورت ناخودآگاه و یا با کمک کسی انجام شده است.

ارزیابی پزشکی

ارزیابی پزشکی برای شانه از جا در رفته بطور معمول شامل معاینه دستی (لمس کردن) و مشاهده عینی و به همین ترتیب محدوده حرکتی و آزمایش توان مفصل شانه است.

• معاینه دستی و مشاهده: متخصصین شانه آسیب دیده را لمس کرده، به نواحی حساس به لمس دقت کرده و ناهنجاری‌ها را مشاهده می‌کنند. برای مثال ممکن است یک برآمدگی قابل مشاهده در جلوی شانه وجود داشته باشد.
• محدوده حرکتی و آزمایشات توان مفصل: آزمایشات فیزیکی بسیاری وجود دارد که ممکن است یک متخصص از آنها برای کمک در تشخیص از جا دررفتگی شانه استفاده کند. طی این آزمایشات، متخصص ممکن است به محدوده حرکت و درجه چرخش شانه فرد توجه کنند.طبق آزمایشات فیزیکی، متخصص قادر خواهد بود تا از جا در رفتگی را تشخیص داده یا برای اطلاعات بیشتر تصویربرداری پزشکی را توصیه کند.

آزمایشات تصویربرداری

اگر متخصص برای تأیید تشخیص خود بخواهد آزمایش تصویربرداری انجام دهد، یک آزمایش عکس برداری با اشعه ایکس تقریباً همیشه کافی است. گاهی اوقات ممکن است به منظور تعیین آسیب وارده به تاندون‌های اطراف، لیگامنت‌ها یا دیگر بافت‌های نرم، یک آزمایش MRI، آرتوگرام MRI (استفاده از کنتراست رنگ) یا CT اسکن استفاده شود.

عوامل خطر برای دررفتگی شانه

---

جدا از انجام فعالیت‌های ورزشی پر برخورد، سه فاکتور وجود دارد که می‌تواند مفصل شانه را برای از جا دررفتن آسیب پذیرتر کند:

حرکت مکرر بالاتنه

حرکت مکرر شانه می‌تواند باعث کشش رباط‌های اطراف گودی شانه شود. ضعف و کشیدگی بافت شانه در اثر حرکت تکراری می‌تواند پایداری مفصل شانه را کمتر کند، که این کار ممکن است منجر به ناپایداری شانه ‌شود. گاهی اوقات از ناپایداری شانه در اثر استفاده مکرر با عنوان از جا دررفتگی میکروتروماتیک تعبیر می‌شود. افرادی که در معرض از جا در رفتگی میکروتروماتیک هستند افرادی هستند که در ورزش‌هایی که با حرکت زیاد بالاتنه همراه است مانند شنا، والیبال و بیسبال شرکت می‌کنند.

از جا دررفتگی سابق

بعد از اولین از جا دررفتگی، شانه نسبت به از جا دررفتن مجدد آسیب پذیرتر خواهد شد – بویژه برای بیماران جوان تر. در واقع برخی برآوردها نشان می‌دهد که بیماران جوان تر از 20 سال نرخ از جا دررفتگی مجدد تا 90 درصد را دارند. اولین از جا دررفتگی می‌تواند بافت اطراف مفصل شانه را کشیده، باعث ناپایداری شانه شده و از جا در رفتگی دیگری را باعث شود. اصطلاح پزشکی برای از جا در رفتگی مکرر شانه، ناپایداری مزمن شانه است.

ژنتیک

بدن برخی افراد بطور طبیعی دارای بافت‌های همبند شل و قابل انعطاف بیشتری است، از جمله آنهایی که به عنوان “مفصل دوبل” هستند. این افراد ممکن است بدون آسیب جدی یا درد دچار از جا در رفتگی مفصل شوند. این افراد همچنین ممکن است با احتمال بیشتری دچار رگ به رگ شدن (از جا در رفتگی جزئی) شوند که در آن مفصل خودش به محل اولیه خود می‌لغزد. افراد زیادی با این شرایط یا دارای بافت‌های شل و انعطاف پذیر یاد می‌گیرند که چگونه خودشان شانه را به محل خود برگردانند. هنگامی که از جا دررفتگی شانه اتفاق می‌افتد، بهترین کار این است که با کمک یک متخصص آن را به جای خود (کاهش دادن) برگردانید. از آنجا که بیشتر از جا در رفتگی‌ها طی ورزش‌های پر برخورد اتفاق می‌افتد، این مورد باید مورد توجه مربیان، والدین و به همان اندازه ورزشکاران باشد.

رایج ترین روش های درمان در رفتگی شانه 

---

درمان معمولاً با روش‌های غیر جراحی شروع می‌شود. اگر ناپایداری شانه ادامه داشته باشد، جراحی ممکن است نیاز باشد. درمان برای یک شانه از جا در رفته با موارد زیر شروع می‌شود:

یخ

یخ می‌تواند 3 تا 4 بار در روز روی شانه آسیب دیده قرار گیرد. انجام این کار می‌تواند باعث کاهش درد و تورم ‌‌شود. به منظور جلوگیری از آب شدن، بسته یخ را در داخل یک پارچه یا حوله بپیچید. یخ ممکن است بصورت یک بسته نخود فرنگی منجمد داخل یک حوله مرطوب مورد استفاده قرار گیرد.

داروهای ضد التهاب

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن یا آسپیرین همچنین ممکن است به کاهش التهاب و درد کمک کند. به دنبال از جا در رفتن شانه پزشک شما ممکن است داروهای تسکین دهنده درد تجویز کند. شکستگی‌های شانه اغلب در چند هفته ابتدایی خیلی دردناک است و بنابراین مصرف منظم داروهای ضد درد برای غلبه بر درد مهم است.

عدم تحرک

به محض احیای شانه، دست باید برای 1 تا 3 هفته در یک آویز گردن قرار بگیرد تا از حرکت شانه جلوگیری شود. تمرین محدوده حرکتی برای دست و کمر همچنان بصورت همزمان می‌تواند انجام شود.

احیاء

احیاء کردن یک اصطلاح پزشکی برای بازگرداندن مفصل به موقعیت اولیه خود است. تا هر وقت که ممکن باشد، بیماران باید منتظر مانده و این کار را توسط یک متخصص انجام دهند. بمنظور انجام عمل احیاء، یک متخصص یکی از چندین روش احیاء را با توجه به ماهیت از جا در رفتگی انتخاب خواهد کرد. برخی روش‌ها ممکن است به داروی مسکن و/یا کمکی نیاز داشته باشند، در حالی که روش‌های دیگر نیازی به آنها ندارند.  بیشتر روش‌های احیاء بیشتر از 10 تا 15 دقیقه زمان نمی برند. هنگامی که شانه به محل خود بازگشت، رفع فوری درد باید اتفاق بیفتد. گرچه، دنبال کردن توصیه‌های درمانی برای بیماران مهم است، چرا که خطر از جا دررفتگی دوباره بعد از اولین از جا  دررفتگی بالاست – بویژه برای افراد جوان.

توابخشی فیزیکی

فیزیوتراپی بصورت نرمال یک برنامه توانبخشی را در راستای نیازها و اهداف بیمار فراهم می‌‌آورد. این کار بحرانی‌ترین بخش پروسه ریکاوری است که با تقویت عضلات اطراف مفصل شانه به بازیابی عملکرد و حرکت شانه کمک می‌کند. در بیشتر موارد فیزیوتراپی برای بازگرداندن شانه به توانایی و عملکرد کامل کافی است و یا اینکه با نگاهی به روش جراحی بررسی‌های بیشتر نیاز است. حتی اگر جراحی هم نیاز باشد، بهینه سازی حرکتی و توان شانه قبل از انجام جراحی مهم است. به دنبال از جا در رفتگی شانه، متخصص فیزیوتراپی شما می‌تواند چگونگی دستیابی به بهترین درمان را پیشنهاد کند. مهم است که شانه برای یک مدت محافظت شود تا هر گونه شکستگی بتواند تا آنجا که می‌تواند بهبود یابد. درمان فیزیوتراپی با هدف کمک به ماهیچه‌های اطراف شانه برای فراهم کردن پایداری و جلوگیری از از دررفتگی‌های بعدی شانه است.

ماساژ درمانی

ماساژ درمانی در درد شانه نه تنها روی کاهش درد تمرکز دارد و فرآیند بهبودی را سرعت می‌بخشد، بلکه باعث ثابت شدن حالت بدن که دلیل ریشه‌ای صدمه شانه است نیز می‌شود. این درمان‌ها با ماساژ دادن همه ماهیچه‌های شانه شروع می‌شود. این کار به کاهش تنش و گر‌ه‌های مزمن داخل عضلات و حذف درد مرتبط با ساختار عضلانی بدن کمک می‌کند. با رها کردن و کشیدن این عضلات، مفصل شانه و کتف‌ها قادر خواهند بود تا به موقعیت استراحت عادی خود برگردند.

شاک ویو درمانی

شاک ویو درمانی یک روش غیر جراحی است که در آن از امواج آکوستیکی (صوت) با انرژی بالا در ناحیه مورد درمان استفاده شده تا مشکلات اسکلتی عضلانی مختلفی مانند تاندون شانه و از جا در رفتگی شانه را درمان کند. شاک ویو یک دستگاه خیلی قدرتمند است و ناحیه هدف طی این فرآیند به طور افزاینده حساسیت خود را از دست می‌دهد. طی فرآیند شاک ویو آسیب‌های میکروسکوپی و کنترل شده تحریک می‌شوند. این آسیب‌ها با تقویت رشد رگ‌های خونی جدید در تاندون شانه (رگ سازی) باعث “شروع جهشی” فرآیند بهبود کلی می‌شوند و به بدن ابزاری را می‌دهد که برای درمان طبیعی خودش نیاز دارد.

تحریک الکتریکی

تحریک الکتریکی وراء پوستی عصب (TENS) می‌تواند برای کمک به تسکین درد شانه حاد و مزمن با تئوری کنترل دریچه مورد استفاده قرار گیرد. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد TENS در تسکین فوری درد مؤثر است. مهمترین مزیت TENS درمانی، توانایی آن در بازیابی حرکت ماهیچه بعد از بروز سکته است. برای بازماندگان از سکته که دچار فلج خفیف یا انواع دیگری از فلجی هستند، TENS درمانی می‌تواند به ماهچه کمک کند تا حرکت خود را با تحریک عصبی و عضلانی بازیابی کنند.

اولتراسوند درمانی

اولتراسوند یک روش تکمیلی عالی برای ارزیابی و درمان از جا دررفتگی شانه است. استفاده از این روش می‌تواند به شناسایی از جا در رفتگی کمک کند – به ویژه از جا در رفتگی به سمت عقب، که تشخیص آن با عکاسی ساده به وضوح مشکل است. علاوه بر آن، این روش می‌تواند با هدایت داروی بیهوشی تزریقی درون مفصلی، بیهوشی ناحیه‌ای با یک بلوک عصب شبکه بازویی عضلات نردبانی و یا  استخوان سرشانه بالایی، در احیاء شانه کمک کند. اولتراسوند می‌‌تواند خیلی سریع احیای موفق را تأیید کند.

مگنت درمانی

مگنت درمانی یک درمان مؤثر است که از قرار دادن مگنت روی بدن به منظور تسکین درد و درمان از جا دررفتگی شانه استفاده می‌کند. هنگامی که یک مگنت روی بدن قرار داده می‌شود، باعث گردش میکرونی خون می‌شود. این جریان خون افزایش یافته به تحویل بیشتر مواد مغذی به بدن و خروج سموم و آلاینده‌ها از بدن کمک می‌کند. مگنت‌ها شکلی از بهبود طبیعی سلامتی بدن را ارائه می‌دهند که می‌تواند بر حسب نیاز بطور مکرر و بدون هیچ عارضه جانبی مورد استفاده قرار گیرد.

پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)

درمان با پلاسمای غنی از پلاکت، روشی برای کمک به احیای آسیب‌های رباط و تاندون، به کوتاه‌تر شدن زمان بازیابی کمک کرده و اغلب بیمار را از جراحی بی‌نیاز می‌کند. درمان با پلاسمای غنی از پلاکت بخشی از یک زمینه پزشکی به نسبت جدید به نام اورتوبیولوژیک است که شامل استفاده از سلول‌های بنیادی و تأکید بر بکارگیری آخرین تکنولوژی‌ها به همراه توانایی طبیعی بدن در بهبود خودش می‌باشد. یکی از مزایای اصلی آن تسریع در زمان بهبودی بیماران دارای آسیب‌های بافت نرم است.

اوزون درمانی

اوزون شکلی از بازسازی لیگامنت به روش غیر جراحی و یک درمان دائمی برای درد مزمن است. اوزون یک روش درمان بافت همبند با تزریق کلاژن است که باعث تولید مواد و اکسیژن می‌شود و می‌تواند بافت همبند ضعیف  یا آسیب دیده اطراف یا درون مفصل‌ها را بازسازی کند. این مواد به درون بافت همبند آسیب دیده‌ی درون یا اطراف مفصل تزریق می‌شود تا نواحی آسیب دیده را بازسازی کند.

جراحی

بطور کلی، درمان به روش جراحی انتخابی است که برای بیمارانی که ناپایداری، درد یا سفتی شانه آنها بعد از شش ماه درمان به روش‌های غیر جراحی هنوز ادامه دارد، توصیه می‌شود. براخی جراحی‌ها می‌تواند شانه از جا در رفته را درمان کند. نوع جراحی توسط برخی عوامل مانند جهت از جا در رفتن شانه و آسیب احتمالی بافت نرم در اثر از جا در رفتن شانه تعیین می‌شود. این روش ممکن است بصورت جراحی باز یا با ایجاد برش‌های کوچک و هدایت ابزارهای جراحی به داخل بدن بصورت آرتروسکوپیک انجام شود.در نتیجه متخصصین جراحی بصورت فزاینده در حال بررسی امکان انجام روش جراحی بر روی ورزشکاران جوانی هستند که برای اولین بار دچار از در رفتگی شانه به سمت جلو می‌شوند بدون اینکه بخواهند ابتدا روش‌های غیر جراحی را انجام دهند.

اصلاح بنکارت

ترمیم بنکارات عموماً برای افراد دارای از جا دررفتگی به سمت جلو استفاده می‌شود. از جا دررفتگی به سمت جلو می‌تواند باعث ایجاد پارگی در لابروم شانه شود که غضروف اطراف گودی مفصل شانه است. این نوع پارگی به نام ضایعه بنکارت شناخته می‌شود. لابروم پاره ترمیم شده و طی فرآیند ترمیم بانکرات مجدد به گودی مفصل شانه متصل ‌می‌شود.

فرآیند لترجت

فرآیند لترجت ممکن است برای فردی با از دست دادن استخوان در گودی کاسه مفصل شانه توصیه شود. یک فرآیند لترجت شامل برداشتن مقداری از مواد استخوانی از کوراکوئید (قسمتی از کتف شانه) و انتقال آن به بخش جلویی گودی مفصل شانه است. فقدان استخوان در گودی مفصل شانه همچنین می‌تواند با پیوند قسمتی از استخوان ستیغ خاصره‌ای (قسمتی از استخوان لگن) بیمار یا یک فرد اهدا کننده ترمیم شود. استفاده از استخوان پیوندی از فرد اهدا کننده یا از بانک استخوان ممکن است خطر عفونت را افزایش دهد.

فرآیند رمپلیساژ

فرآیند رمپلیساژ همچنین ممکن است در صورتی که گودی مفصل شانه یا انتهای بالایی استخوان بازو آسیب بدی دیده باشد یا از جا در رفته باشد و منجر به حالتی به نام جراحت هیل-ساکس شود، مورد نیاز باشد. این فرآیند شامل ترمیم مجدد سطح و/یا پر کردن نقصان با اتصال آن به بخشی از عضله شانه گردان است.

جابجایی کپسولی

جابجایی کپسولی لیگامنت‌های اطراف شانه را که در اثر از جا دررفتگی‌های چندگانه کشیده و سست شده‌اند را محکم می‌کند. این فرآیند معمولاً برای افراد با سستی طبیعی عضلات (ارثی) انجام می‌شود تا برای افراد دارای آسیب جراحتی. در مجموع بیماران مستعد سستی مفصل مانند سندروم Elhers Danlos باید در رابطه با تصمیم برای جراحی احتیاط کنند. همچنین خطر نیاز به جراحی مکرر وجود دارد که ممکن است در مجموع سستی عضلات را بدتر کند.

تمرینات و حرکات ورزشی 

در اینجا مثال‌هایی از انواع ورزش‌های توانبخشی برای وضعیت شما وجود دارد. هر کدام از ورزش‌ها را به آرامی شروع کنید. در صورت بروز درد هر کدام از تمرین‌ها را متوقف کنید. پزشک یا فیزیوتراپیست به شما خواهد گفت که چه زمانی می‌توانید تمرین‌ها را شروع کرده و کدامیک برای شما مؤثرتر است.

خم کردن شانه (دراز کشیدن)

برای این تمرین، شما به یک چوب باریک نیاز خواهید داشت. می‌توانید از یک لوله OVC یا دسته یک جارو که جاروی آن را برداشته‌اید استفاده کنید. چوبی را انتخاب کنید که حدود 30 سانتی‌متر از شانه‌های شما بزرگتر باشد.

• به پشت دراز کشیده، چوب را با دستانتان بگیرید. کف دستان شما باید در حالی که چوب را گرفته‌اید به سمت پایین باشد. دستان خود را در نقطه‌ای بازتر از شانه‌هایتان قرار دهید.
• آرنج‌های خود را صاف نگه داشته، به آرامی دستان خود را به بالای سر بیاورید تا زمانی که در شانه، قسمت بالایی کمر و سینه خود احساس کشش کنید.
• 2 تا 4 بار این حرکت را تکرار کنید.

فشردن کتف          

                        

برای این تمرین دستان خود را در پهلوها قرار دهید، سپس:

• کتف‌های خود را به هم فشار دهید. شانه‌های خود را در حالی که آنها را فشار می‌دهید بالا نیاورید.
• 6 ثانیه در همین حالت نگه دارید.
• 8 تا 12 بار این حرکت را تکرار کنید.

تمرین تقویت عضله چرخنده داخلی            

     

برای این تمرین شما به ادوات ورزشی انعطاف پذیر مانند لاستیک جراحی یا باند انعطاف پذیر نیاز خواهید داشت.

• با بستن یک ابزار ورزشی انعطاف پذیر به دستگیره در شروع کنید.
• در حالی که شانه آزاد است و آرنج 90 درجه خم شده (حالت L شکل) بایستید یا بنشینید. بازو باید در مقابل شما و راحت و در حال استراحت باشد. برای راحتی یک حوله لوله شده را بین بازو و بدن گذاشته و فشار دهید تا به نگهداشته شدن دستتان در کنار بدن کمک کند.
• یک سمت باند انعطاف پذیر را در دست آسیب دیده بگیرید.
• ساعد را به سمت بدن بچرخانید تا زمانی که ناف شما را لمس کند.
• در طول حرکت آرنج و بازوی خود را محکم به حوله لوله شده یا به پهلوی بدن فشار دهید.
• این حرکت را 8 تا 12 بار تکرار کنید.

فشار وارد کردن به دیوار       

                     

برای این ورزش شما نیاز خواهید داشت که :

• در حالی که پاهایتان 30 تا 60 سانتی متر از دیوار دور است، مقابل دیوار بایستید. اگر در حین انجام این حرکت احساس درد داشتید، فاصله‌تان را با دیوار نزدیک‌تر کنید.
• دستان خود را به آرامی کمی بازتر از شانه روی دیوار قرار دهید و به سمت جلو تکیه دهید.
• به آرامی بدن خود را به دیوار تکیه دهید. سپس بدن را به حالت اولیه برگردانید. حرکت را به آرامی و کنترل شده انجام دهید.
• 8 تا 12 بار این حرکت را تکرار کنید.

ریکاوری

---

فرآیند ریکاوری برای جراحی از جا در رفتگی شانه می‌تواند بسته به نوع جراحی انجام شده و شیوه انجام جراحی (باز یا آرتروسکوپیک) می‌تواند تغییر کند. بیشتر افرادی که جراحی می‌کنند برای مدت چند هفته از آویز گردن استفاده می‌کنند و در فیزیوتراپی هم شرکت می‌کنند. یک ریکاوری کامل چند ماه به طول می‌انجامد.

سوالات متداول

---

آیا جلوگیری از بروز از جا دررفتگی شانه امکان پذیر است؟

جلوگیری از بروز از جا دررفتگی شانه شامل اجتناب از انجام فعالیت‌هایی است که می‌تواند منجر به آسیب شانه شود. از افتادن به زمین اجتناب کنید. اگر ورزش‌هایی انجام می‌دهید که در آنها شانه درگیر است، اطمینان حاصل کنید که شانه را به درستی تقویت کرده و کش می‌دهید و در صورت لزوم از پوشش‌های محافظتی استفاده کنید. اگر شما سابقه از جا دررفتگی شانه را دارید، توانبخشی و تمرین به منظور تقویت شانه آسیب دیده بهترین راه برای جلوگیری از بروز مجدد آن است.

اگر از جا دررفتگی مجدداً اتفاق افتاد راه حل چیست؟

شانس از جا در رفتن مجدد شانه شما به سن و چگونگی بهبود بافت‌های اطراف مفصل شانه در بار اول بستگی دارد. ترمیم بافت‌های پاره به روش جراحی بعد از بازگرداندن شانه از جا در رفته به محل خود می‌تواند مفید باشد. گرچه از جا در رفتگی بعدی بویژه در افراد جوانتر از 25 سال و مسن‌تر از 40 سال گاهی اتفاق می‌افتد. انجام ریکاوری منظم تحت نظر یک متخصص فیزیوتراپی و اجتناب از حرکات ناشیانه دست همچنین می‌تواند خطر از جا در رفتن مجدد شانه را کاهش می‌دهد.

“کپی فقط با ذکر منبع و لینک بلامانع است.”